tomaszdabkowski Zosia przez okno z krzykiem do alkowy wpadła,I na kolanach ciotki zadyszana siadła;Telimena, całując i głaszcząc pod brodę,Z radością zważa dziecka żywość i urodę(Bo prawdziwie kochała swą wychowanicę).Ale znowu poważnie nastroiła lice,Wstała i przechodząc się wszerz i wzdłuż alkowy,Dzierżąc palec przy ustach, tymi rzekła słowy:«Kochana Zosiu, już też całkiem zapominaszI na stan, i na wiek twój: wszak to dziś zaczynaszRok czternasty. Czas rzucić indyki i kurki;Fi! to godna zabawka dygnitarskiej córki!I z umurzaną dziatwą chłopską już do woliNapieściłaś się! Zosiu, patrząc serce boli:Opaliłaś okropnie płeć, czysta Cyganka,A chodzisz i ruszasz się jak ja temu wszystkiemu na przyszłość zaradzę;Od dziś zacznę, dziś ciebie na świat wyprowadzę,Do salonu, do gości — gości mamy siła;Patrzajżeż, ażebyś mnie wstydu nie zrobiła».↑ Zwiń fragment ↑Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na LitwieWyciągnięty w jedynym fotelu pana Rondonneau, pan Worms-Clavelin ręką przesyłał ukłon księdzu Guitrel, gdy ten, czarny i tłusty, przesuwał się jak gruby szczur wzdłuż szaf magazynu.— Dzień dobry, księże profesorze. Rad jestem ze spotkania!I tak było istotnie. Czuł on niewyraźnie, że przy tym księdzu chłopskiego rodu, z typu i z godności duchownej tak rdzennie francuskim, jak francuskie były poczerniałe kamienie kościoła Świętego Eksuperego i stare wiązy w alei spacerowej miasteczka, i on się staje Francuzem, naturalizuje się, pozbywa reszty ciężkiego brzemienia swej krwi niemieckiej i żydowskiej. Zażyłość z księdzem pochlebiała urzędnikowi-Izraelicie. Nie zdając sobie sprawy, odczuwał dumę odwetu. Podporządkować sobie, protegować jedną z tych głów tonsurowanych, od osiemnastu wieków przez niebo i ziemię upoważnionych do wyklinania i tępienia obrzezanych — było to dla niego przyjemnym i pochlebnym sukcesem. Prócz tego ta zniszczona, brudna, a jednak szanowana sutanna, kłaniająca się przed nim, miała wstęp do pałaców, w których prefekta nie przyjmowano. Damy z arystokracji miejscowej szanowały tę suknię chylącą się teraz pokornie przed tużurkiem urzędnika. Hołd duchownego był prawie hołdem tej arystokracji ziemiańskiej, której pogardliwy chłód odczuwał prefekt boleśnie, choć mało był wrażliwy. Przebiegle pokorny ksiądz Guitrel umiał podkreślić wartość swego jako potężny władca przez tego polityka kościelnego, szef administracji odpłacał życzliwością za okazywany mu szacunek i zwracał do księdza Guitrel pojednawcze słowa:— Bez wątpienia, istnieją również księża zacni, oddani, rozumni. Gdy duchowieństwo ogranicza się do swych atrybucji…Ksiądz Guitrel kłaniał Worms-Clavelin mówił dalej:— Republika nie toczy regularnej wojny z proboszczami. I gdyby kongregacje poddały się były prawom, uniknęłoby się wielu nadzieję że pomogłem♥♥♥♥♥